Weeshuis

Zondag 16 maart was het zover; we vertrokken eindelijk naar het weeshuis in San Pablo. Toen we voor het enorme klooster aankwamen werd er door een jongetje opengedaan en de honden kwamen enthousiast op ons af (waar wij iets minder gelukkig van werden).

We werden naar binnen geleid en werden door de senoras verwelkomd (vier dames die super hard werken om alles draaiend te houden) We liepen de eetkamer binnen waar alle 23 kinderen hun lunch aten. Alle kindjes riepen blij 'Hola' en een aantal kwam zich zelfs voorstellen. We zaten nog geen 10 minuten of we kregen al een vol bord warm eten voor onze neus. Diana was het eerste kindje die naar ons toe kwam, een meisje van 13 die altijd lacht en de andere kindjes opvrolijkt. Na de lunch werden we naar onze ruime kamer met uitzicht op de bergen gebracht. Hier pakten we onze tas uit waarna we naar boven gingen om met de kindjes een film te kijken. De kindjes eisten al snel onze aandacht op; ze wilden graag knuffelen, op schoot zitten en spelen.

We vonden het moeilijk om te weten wat we precies moesten doen want dat werd ons, wanneer we erom vroegen, heel vaag uitgelegd. In het begin zei de padre niet veel tegen ons, wat ons een beetje ongemakkelijk liet voelen.

Na de kindjes ontmoet te hebben vroegen we of we de senoras konden helpen endat kon zeker! Papa en mama we hebben genoeg afwas gedaan voor het hele jaar! Ze gaven ons meteen het rooster voor de aankomende week: Elle dag om 06:00 op om de kleintjes en kinderen die hulp nodig hebben te wassen en aan te kleden voor school, (Even voorstellen: Joell, die soms het liefste jongetje van de wereld was en op het andere moment het hele klooster bij elkaar schreeuwde. Pepe, een kleine deugniet van zes met kleine puppyogen waarvan hij goed wist hoe hij ze moest gebruiken. Sebastian, een autistisch jongentje die niet kon praten en die de hele tijd wilde knuffelen en handjes vasthouden. Juan Carlos, jochie van twee die vooral alles deed wat niet mocht; hij was drie seconden uit beeld of hij was helemaal groen van de muurverf, nat van de tuinslang die hij weer eens had ontdekt (dan was meteen het halve weeshuis nat) of we troffen hem weer eens plassend in de tuin aan. Laura, die als een grote zus was voor Sebas, ze had binnen zes maanden leren lopen, want ze zat tot haar tiende in een rolstoel gezeten en had nog steeds een verlamde arm, maar dat hield haar nooit tegen. En als laatste Pamela, die ook naar een speciale school ging en vaak onduidelijk in wat ze wilde of wat ze deed, maar alles was altijd lief bedoeld.) Na het douchen en omkleden moesten de kindjes snel ontbijten (apura = opschieten) en naar de poort om naar school te gaan. We moesten elke dag drie keer de hele afwas doen en de was sorteren, het eten klaarmaken, klooster vegen (en dat is groot!!) en voor de kindjes die thuisbleven zorgen. (Lisbeth en Fransisco)

Het was zeker zwaar werk maar het was het ook zeker waard. De kindjes waren allemaal super lief en alle liefde die je gaf kreeg je ook dubbel terug! Ze hadden allemaal een ander verhaal: sommige waren door hun ouders afgestaan, maar er waren er ook waarvan de ouders geen HIV medicijnen konden betalen of die door de ouders verwaardeloosd waren. We konden soms niet geloven hoe ouders zulke goede, mooie kinderen zouden kunnen achterlaten.

Van de tien dagen dat we er waren hadden we er twee vrij, de padre was hier super makkelijk in en tipte ons op de markt in Otavalo (waar we al geweest waren though). De eerste was op Zaterdag. We waren uitgenodigd voor de trouwerij van Mique haar zoon en waren zo enthousiast geworden door de verlovingsceremonie dat we deze ook wel wilden meemaken. Het was heel mooi om te zien hoe traditioneel dit soort dingen hier nog zijn en het was een hele nieuwe ervaring voor ons (bij de bruiloft zijn blijkbaar geen cavias involved, was wel even wennen na de verloving) Na de bruiloft gingen we terug naar het klooster waar we avondaten (ook al zaten we nog vrij vol van de bruiloft omdat we het ene bord na het andere kregen toegereikt). Die avond waren er nog twee meisjes uit Quito die het weekend kwamen helpen in het weeshuis. We hadden de hele avond kaartenspelletjes gespeeld met nog een jongen uit het weeshuis van 21. We hadden heel veel lol en de padre zat vlak naast ons met nog een paar anderen die chipjes voor ons haalden. We wisselden kaartspellen uit en zo maaite zij kennis met ezelen, (diegene die ezel is moest een opdracht gaan uitvoeren die door de andere spelers is bedacht). Julian had verloren en moest salsa dansen met Laila.

De andere vrije dag zijn we naar de watervallen gegaan in Peguche, waar we de middag hebben doorgebracht. Voordat we hierheen gingen hebben we voor elk kindje in het weeshuis een klein speeltje met wat stickers, sokken, en veel teken en schilder spullen gekocht van het geld dat we hebben opgehaald. (het overige geld hebben we gestort naar het weeshuis, en omdat er vaak niet genoeg geld is zal dit super goed van pas komen).


Na de vrije dag gingen we weer hard aan het werk. We waren net de tafels aan het opruimen toen Juul perongeluk een katholiek tafereel van de muur af sloeg.. (gelukkig sloeg ze net langs het laatste avondmaal, anders waren we waarschijnlijk het klooster uitgekicked) Maar de padre reageerde relaxt: 'oohh dont worry its made in china'.

Woensdag was het dan echt zo ver, de laatste dag in het weeshuis. We stonden weer om 6 uur op om de kindjes klaar te maken voor school.

We hebben deze dag de cadeautjes aan de kinderen gegeven, toen ze thuiskwamen van school vond ieder er eentje op zijn bed. Tijdens de lunch kwamen kindjes naar ons toe om ons te bedanken en ons een knuffel te geven. We aten onze lunch met de oudere kindjes (17 en 14) waarna we met de kindjes voor de laatste keer buiten speelden. Hierna moesten we afscheid nemen. Voor alle hardwerkende senoras hadden we wat lekkers gekocht. Ze bedankten ons en gaven ons een dikke knuffel, een senora zei: 'quando van a Ecuador una otra vez, este es la casa de ustedes(als jullie nog een keer naar Ecuador komen, is dit jullie thuis).

Terwijl we op de taxi zaten te wachten zagen we de hoofdjes van Laura en Sebas achter de poort die ons aan het uitzwaaien waren (Laura vroeg gelijk wanneer we terug zouden komen). De eerste dag dat we er waren hadden we het liefst de eerste bus naar het strand genomen, maar we zijn blij dat we hebben volgehouden: het was een hele goede ervaring en we vergeten deze kinderen nooit meer. We zijn nu al van plan ooit eens terug te komen om te kijken hoe het dan met ze gaat! Allemaal nogmaals bedankt voor de donaties, het komt op een goede plek terecht.