Het dierenopvangcentrum en meer..

Doordat we het de laatste tijd superdruk hebben gehad (en wegens de niet zo sublieme wifi in Bolivia) heeft het een tijdje geduurd voor we weer een blog konden schrijven, maar hier is hij dan:

Op 25 April vlogen we van Lima naar Cuzco, een vlucht van ongeveer een uurtje.
Helaas waren we in de haast vergeten een hostel te boeken, dus gingen we lekker hollands naar de starbucks om onder het genot van een veel te dure frapuchino iets in de buurt te boeken. Maar dat kleine stukje op Google maps gaf helaas niet aan dat je vol de berg op moest lopen en aangezien Cuszo op 3000 meter hoogte ligt, viel dat toch vies tegen.

In Cuzco hebben we een tour gedaan naar onder andere de Sacred Valley (omdat we in een Spaanstalige bus zaten hadden we de gids gevraagd of hij ook wat in het Engels kon vertellen, waarna hij het nodig vond via zijn microfoon een melding te doen 'las dos chicas aya no pueden hablar mucho en espanol entonces voy a hablar en ingles tambien' = 'die twee meisjes daar kunnen niet veel spaans verstaan dus ik ga het ook in het engels zeggen'). Vol trots showde hij zijn Engelse skills, hij legde het amerikaanse accent er lekker dik op, waardoor we steeds in de lach schoten (vooral op de naam Sacred Valley=sekret valliiii had hij goed geoefend)

In ons hostel ontmoette we twee Zweedse mensen: Louise en Viktor. Met hun hebben we uiteindelijk ongeveer twee weken samen gereisd, waarin we wat Zweeds hebben geleerd (shefte=hou je mond)

Op zaterdag 29 Maart gingen we samen op zoek naar tours richting Machu picchu.
We hebben ongeveer vier verschillende organisaties gevraagd en allemaal boden ze dezelfde tour aan voor een andere prijs, weer typisch Zuid-Amerikaans!
Laila en Viktor zijn nog wezen bunjee jumpen (waarbij Juul lekker met beide pootjes op de grond bleef, ZOALS DAT HOORT!!)

Op Zondag was het zover; de tour naar de Machu Picchu.
Om 4 uur moesten we onze warme bedjes al verlaten, om vervolgens om half 5 op het centrale plein te zijn. Natuurlijk was ons busje te laat (het zal eens een keer niet zo zijn). We reden een aantal uurtjes en eindigden op een ijskoude berg in the middle of nowhere. Daar mochten we met onze groep de berg af fietsen. In het begin supereng omdat er veel scherpe bochten en auto's waren, maar na een tijdje was constant remmen niet meer nodig. Helaas zaten er een paar irritante Duitsers bij ons in de groep die constant slechte deephouse draaiden, en het nodig vonden zich uit te sloven en trucjes te doen op de fiets (waar ze niks van bakten) waardoor we er niet langs konden en hun kabaal nog langer moesten aanhoren. Na de lunch moesten we nog 1,5 uur bergop de inca jungle door lopen, waar er nog een snoraapje op onze schouder kwam zitten en we overheerlijke zelfgemaakte chocola hebben opgepeuzeld.

De volgende dag begonnen we aan de wandeling die acht uur zou duren. Die viel ons mee! Het enige punt wat vooral Juul niet heel plezant vond was toen we een klif moesten oversteken door met zijn tweeen op een stoel (vertaal: een paar plankjes) te zitten. Die zat vast aan twee touwen, die door een jongetje aan de overkant werden voortgetrokken. De hoogtevrees sloeg toe, en wat had ik gedaan zonder Laila die me bijstond en alles filmde (-juul). We eindigden in een hot spring die een prachtig uitzicht had.

We begonnen de volgende dag met ziplinen, dan zit je met je middel vast aan een touw, en vlieg je allerlei kliffen over. Terwijl Laila ondersteboven aan het touw bungelde, was Juul al trots genoeg dat ze Uberhaupt aan zo'n touwtje hing! De wandeling was niet heel spectaculair, we hebben vooral langs het spoor gelopen en besloten toen de volgende dag de Machu Picchu berg op te lopen, in plaats van de bus te nemen.

De volgende dag stonden we om 4 uur in de ochtend klaar de berg te beklimmen. Om 5 uur gingen de poorten open en de eerste 30 minuten liepen we zelfs als eerste: wat een vet gevoel! Helaas moest Juul toen echt even pauze (als in: ik dacht dat ik zou hyperventileren en de berg af zou vallen als ik niet snel pauze had) terwijl Laila net heel goed ging. Doordat het echt echt niet meer ging stelde Lai voor de twee rugzakjes te dragen en dat Juul voorop ging om te kijken wanneer ze pauze wilde. Dat ging een stuk beter!! Na 50 minuten bikkelen (serieus het zwaarste wat we ooit in ons leven hebben gedaan) waren we boven als een van de eerste!! Er liepen zeker 285 van de 300 mensen achter ons. Boven aangekomen was het het helemaal waard. De Machu Picchu was ongelovelijk indrukwekkend en na een aantal uur rondlopen en bewonderen besloten we om weer af te dalen. Op het pad naar beneden zagen we nog een kleine ratelslang!!! Wat een dag. 'S avonds de trein en bus naar Cuszo waar we om vier uur 's ochtends aankwamen.

We besloten samen met Viktor en Louise richting Lake Titicaca te gaan. We namen de avondbus richting Puno waar we de volgende dag een tour deden naar de Floating Islands. Onze guide legde enorm veel uit: over de eilanden maar ook over dat ouders kiezen met wie je trouwt en dat er een plant is die je moet eten als je geen kinderen wilt krijgen (soort anti conceptie pil).
Hierna moesten we helaas afscheid nemen van onze Zweedse vrienden en gingen wij door naar Copacobana, Bolivia! De grens oversteken ging bijna prima (behalve dus dat we waren vergeten om een exit stempel te halen in Peru waardoor we terug de grens/heuvel moesten oversteken van Bolivia naar Peru).

Copacobana was erg mooi, we hadden vanuit onze kamer uitzicht over Lake Titicaca en besloten om een nachtje op isla del Sol te overnachten, waar we een schattig lokaal hostelletje aan het strand hadden voor slechts 2,50.

Na Copacabana gingen we naar La Paz. We hadden geen idee wat te verwachten doordat we dolenthousiaste en vreselijke verhalen over deze stad hadden gehoord.
We vonden een hostel vlak bij het hoofdplein: Plaza fransisco. De straat van ons hostel zat vol met kleine winkeltjes en restaurantjes. La Paz heeft een groot aanbod van allerlei lokale winkeltjes en marktjes, iets waar wij veel van houden!

Na La Paz gingen we ons klaar maken om vrijwilligerswerk te doen bij Senda Verde. Er werd ons verteld dat de reis van La Paz naar Senda Verde ongeveer 3 uur zou duren, maar in ons geval natuurlijk niet. Behalve dat we op het verkeerde busstation stonden, was er ook nog eens vreselijke mist waardoor we er uiteindelijk 5,1/2 uur over hebben gedaan. Die busrit was onverwacht oncomfortabel.. Er werd ons verteld dat we stoel 13 en 14 hadden, prima dachten we. Maar het busje bleek teleurstellend mini; stel je een super klein oud busje voor je waar zelfs de kleinste Boliviaan niet comfortabel in kan zitten (laat staan twee lange Hollandse meiden). Toen we het busje in stapten zei de chauffeur dat we verkeerd zaten en dat onze stoelen naast hem zaten.. Laila mocht ongeveer op de koppeling gaan zitten terwijl Juul tegen het raampje geplet zat.
Fijn, nu hadden we dus nog minder ruimte maar we konden er wel om lachen (5,1/2 uur later niet meer trouwens)
We kwamen uiteindelijk om half 6 aan. De omgeving was prachtig en we kwamen al snel aapjes en papagaaien tegen.

Onze eerste werkdag verliep niet geheel vlekkeloos. Juul stond bij quarantaine (daar zitten dieren die net zijn binnengebracht) en is tijdens het inwerken meteen een paar keer flink geelektrocuteerd. Laila stond bij de vogels en was gelijk gebeten door een papagaai toen zij die liefdevol wilde voeden.
Gelukkig werden we minder onhandig toen de dagen vorderden.. We werkten twee weken lang op drie verschillende secties: vogels, schildpadden en quarantaine. Helaas konden meisjes niet met apen werken vanwege jaloezie van de vrouwtjes apen die vaak vrouwelijke werksters aanvallen. We maakten elke dag een aantal keer de hokken schoon, we voedde de beestjes en deden dan 'enrichment', wat inhield dat je dingen bedacht of objecten maakte om de dieren een nieuwe omgeving te geven. Zo moesten we in de middag de schildpadden 'uitlaten' in het veldje zodat ze wat konden verkennen en wat verse blaadjes konden eten. Vaak kwam er dan wel een aapje bij je zitten die wat geknuffeld en uitgepluisd wilde worden. Soms had je 'maruca watch', dan moest je op de oudste oma aap passen, omdat zij de Alpha aap niet accepteerde als leider en daardoor vaak werd aangevallen. Als Maruca je aardig vond kwam ze lekker bij je zitten om te knuffelen, maar als ze er geen zin in had, zorgde ze dat je in die twee uur het hele park door rende.

Toen wij een keer een wandeling maakte naar de watervallen achter het park, waren er perongeluk een aantal aapjes achter ons aangekomen. We kwamen er achter toen we terugliepen richting het park en er ineens 6 aapjes op een auto zaten met een schreeuwende vrouw ernaast. Toen we dichterbij kwamen zagen we er ook twee in de auto zitten, knagend op de lading coca blaadjes waarmee de auto gevuld was. Het duurde nog ongeveer een uur voordat alle aapjes weer in het park waren, en daarbij was hulp nodig van werkers uit het park die wat vuur knallers afstaken. Het ingezamelde geld wordt goed gebruikt; ze zijn bezig met hokken bouwen en uitbreiden voor de dieren die binnenkomen. Door een nieuwe wet in Bolivia moet elk dier wat door de overheid wordt gevonden in de illegale handel, opgevangen worden door Senda Verde, maar vervolgens ontvangen zij geen geld voor de verdere verzorging en volgens de wet mogen geen van de dieren worden uitgezet. Het geld is dus hard nodig en gaat rechtstreeks naar de dieren.

Na Senda Verde gingen we met twee Nederlandse meisjes die we hadden ontmoet (Loes en Meike) naar La Paz. Daar ontmoette we een groot deel van onze collega's uit Senda Verde. Samen gingen we met zijn 11-en in de taxi, naar een club met reggae (dachten we) 'Nee dat was gisteren, vandaag is het trance'. Ach, het was alsnog gezellig.

Op 15 mei namen we samen met Meike de nachtbus richting Uyuni, om de volgende dag onze 4-daagse tour te startten door Salar de Uyuni.
De eerste dag gingen we gelijk naar de zoutvlaktes. Overal waar je heen keek zag je eindeloos veel zout, zo bijzonder!
We hebben ook gegeten op de zoutvlaktes. Onze gids maakte het klaar achter in onze jeep en wij genoten van het eten terwijl we op het zout zaten.
Na een paar (Lees als een stuk of 100) foto's te hebben gemaakt gingen we richting de vulkaan waar we de eerste nacht sliepen en die we een gedeeltelijk zouden bewandelen de volgende dag.
Nadat we de vulkaan hadden beklommen gingen we richting isla de la pescada. Dit was een 'eiland' op de zoutvlaktes waar super veel cactussen groeien, bizar om te zien midden in een zandvlakte!
Vanaf hier wisselden er 3 meisjes van auto waardoor we nu met 6 meisjes zaten, we hadden het erg gezellig met elkaar.
Die avond sliepen we in een zouthostel! Alles was van zout; het bed , de lampen, de muur en als je wat zout op je eten wilde, kon je dit van de vloer pakken.

Na lekker te hebben geslapen in het zout hostel (maar kort want we zaten om 6 uur al in de jeep) gingen we verschillende lagunas bekijken waar hele kuddes flamingos in leefden.
Er werd ons verteld dat we de laatste dag vroeg op zouden staan om de vulkaan met geisers met zonsopgang op de achtergrond zouden kunnen bewonderen. Om half 6 zaten we bibberend in de auto (het was -15!!) tegen elkaar aan geplakt.
Maar wat we zagen toen we er aan kwamen was zo bizar! Overal zag je geisers en de lucht erachter was betoverend. Juul en Laila dachten, waarom staat iedereen voor één geiser? Er zijn grotere en mooiere een stuk verderop, en bovendien is het lekker rustig daar! We liepen tussen het rook en borrelende lava door, het landschap leek net een sprookje. Later bleek de gids nogal driftig te zijn geweest omdat het dus erg gevaarlijk was... Hehe.. (it was still worth it).
Goed, inmiddels konden we onze tenen niet meer voelen dus de natural hotsprings kwamen op een goed moment. Na weer te zijn opgewarmd gingen we terug naar Uyuni vanaf waar we ons mentaal moesten voorbereiden op de 28-uur durende busreis naar Arequipa, Peru.

We hadden een relaxt cama busticket. (Bed) gekocht, wat totaal niet cama bleek te zijn.. teleurstellend..
Eerst moesten we terug naar La Paz (14 uur) waar we helaas afscheid namen van de groep en Meike. Hierna moesten we 5 uur wachten om de bus naar Copacobana te kunnen nemen, waar we van bus moesten wisselen om naar Puno (Peru) te gaan. In Puno moesten we weeer van bus wisselen om uiteindelijk in Arequipa te komen.
We waren uitgeput aangezien onze stoelen helemaal niet lekker zaten en we onze lange Hollandse benen niet kwijt konden. Ook ging het licht elke keer aan als er weer een nieuwe lading Peruaanse bierbuikjes binnenkwam om vervolgens de hele nacht door te roddelen over wat er was gebeurd in het dorp.

Maaar: Arequipa is heel mooI! We zijn al aan het strand geweest en hebben vandaag een free City tour gedaan. Hierbij is Laila in haar dromerigheid keihard tegen een stenen raamkozijn gelopen (waarna ze verward om zich heen keek) en hebben we een poging gedaan zwarte maïs te koken die blijkbaar alleen voor drankjes is.. het was weer een mooie dag.

We blijven hier tot zondag, waarna we gaan sandboarden in Huacachima en later teruggaan naar Lima om weer terug te vliegen naar Nederlandje.
Tot snel iedereen!