Aangekomen in Peru

27 Maart: Puerto Rico
Na een vermoeiende reis van 11 uur kwamen we aan in Puerto Lopez. Onderweg zag Juul dat Laila wat ongemakkelijk lag, waarbij ze liet weten dat de stoel ook naar achter kon. Vol enthousiasme gooide Lai de stoel naar achter, wat de stoel helaas niet aankon. Gelukkig zat er niemand achter ons want ze had zo bij hem op schoot gelegen, zo plat als dat ding erbij lag. Gelukkig waren we er al bijna en met een beetje moeite kon Laila de stoel bij elkaar houden tot Puerto Lopez. Na dit incidentje verlieten we snel de bus, waarna we een tuktuk naar Puerto Rico namen, een superklein kustdorpje waar we ons hostel hadden geboekt. Daar aangekomen was het heerlijk rustig; het hele hostel was buiten (keuken, huiskamer in de open lucht) en 10 meter van de zee. We hebben lekker op het strand gelegen en meteen onze dagtrip naar Isla de la Plata geboekt voor de volgende dag.

28 Maart: Isla de la Plata
Isla de la Plata was supertof! Na een uurtje varen zagen we wat dolfijnen langs de boot varen. Helaas niet van erg dichtbij, de bestuurder van de boot dacht dat het handig was om steeds met 50 km/u op ze af te varen waardoor ze steeds ergens anders heen zwommen. Bij het eiland aangekomen zagen we enorm veel reuzeschilpadden die we wat sla mochten voeren. De wandeling op het eiland was een zware tocht; het was snikheet was en er was geen greintje wind (mogelijk speelde onze teleurstellende conditie ook mee...) maar de bluefootboobies waren het zeker waard! Daarna nog naast het eiland gesnorkeld (later werd ons verteld dat er ook vaak haaien zaten) maar doordat we constant overal door mini kwalletjes werden aangevallen was het niet heel prettig lang in het water te blijven. In de avond hadden we nog een cocktail gedronken met wat mensen uit het hostel wat verdacht veel naar mondwater smaakte..

29 Maart tot 4 April: Montañita
Rond het middaguur namen we de bus naar Montañita, ongeveer 2 uur verderop. We hadden geen hostel geboekt en na een kwartier in de brandende zon te hebben gelopen met onze backpacks waren we in voor alles. Tot onze grote spijt namen we een aanbod aan van een jongen die ons naar het hostel leidde. Of nouja ''hostel'', het had geen naam en zag er niet erg chique uit. Na drie steile trappen op waren we eindelijk bij onze kamer (meer een hok) en door onze grote vermoeidheid namen we het ook nog eens aan. Het was in ons hok zeker 35 graden en we kregen muziek van de drie grootste clubs in Montañita. We mochten de 10 dollar pp cash betalen en er werd meteen gevraagd of we ook wat wiet wilden. 'Nee, we komen uit Amsterdam' was genoeg en hij gaf ons de sleutel voor de wc. (ja, er zat een slot op de badkamer) tot overmaat van ramp deed de stroom het niet en ook de pinautomaten in Montañita hadden het begeven. Gelukkig kwamen we een jongen tegen die we in Baños hadden ontmoet die ons wat geld leende en we mochten op zijn bank slapen (hij had een appartement gehuurd) die nacht.

Op 1 Maart gingen we naar Los Frailes, een rustig strand niet te ver van Montañita. De bus van Montanita naar het strand kostte ons 3 dollar, maar toen we aankwamen in Puerto Lopez vertelde een man dat we vanaf daar een taxi moesten nemen naar het strand, door de haast namen we de overhaaste beslissing de bus te verlaten en namen een gammele tuktuk van 10 dollar aan. Tijdens onze slechts 10 minuten durende tuktuk rit werden we teleurstellend snel ingehaald door onze eigen bus die in precies dezelfde richting ging en begonnen we door te krijgen dat we zwaar waren afgezet. Maar goed, het strand was erg mooi!
In de avond hadden we afgesproken bij Nick te gaan koken (de jongen uit Baños) maar hij bleek niet thuis te zijn. Teleurgesteld liepen we met onze pannenkoek ingrediënten over straat toen we recht een keuken inkeken. Er zat een grote familie op de straat voor het huisje. 'Ach, Wat hebben we te verliezen?', dachten we. Dus begonnen we maar met: 'Hola, tenemos una pregunta un poco extraña' (hai, we hebben een beetje gekke vraag). De familie moest even lachen maar we mochten gebruik maken van hun keuken! In ruil daarvan boden we aan ook voor hun wat pannenkoeken te maken. Eenmaal binnen kwamen we er al snel achter dat ze wat armer waren dan de meeste families in Montañita. Ze leefden met oma, mama, papa, tante en 3 kindjes in een piepklein huisje (en ze lustten allemaal wel een pannenkoek). Toen we bijna klaar waren belde Nick met het bericht dat er een tsunami aankwam. We checkte meteen het nieuws waarin werd gemeld dat er een aardbeving en tsunami in het noorden Chili waren geweest. Veel mensen in Montañita gingen uit angst de heuvel op, iets waar wij zelf ook niet veel rustiger van werden. De familie stelde ons gerust en zeiden dat het hier nooit zou aankomen. We probeerden kalm te blijven maar aangezien ons hostel (wat we net hadden veranderd) 10 meter van de zee zat hebben we geen oog dicht gedaan die nacht. Gelukkig was er uiteindelijk niks aan de hand!

Montañita bestond vooral uit veel feesten, surfen, zonnen en we hebben het ook nog voor elkaar gekregen een hangmat kapot te maken (meteen minderwaardigheidscomplex over ons gewicht erbij)

De volgende dag hebben we vooral op het strand gezeten en in de avond kwamen we een Nederlands stel tegen die we eerder hadden ontmoet op Isla de la Plata. Wat is het toch een kleine wereld... Ze nodigden ons uit om een mojito mee te drinken, en we hebben gezellig zitten kletsen over al onze avondturen in Zuid-Amerika.

Vrijdag 4 April was onze laatste dag in Montañita en die middag gingen we ons klaar maken voor de volgende bestemming: Cuenca. Door een klein foutje in onze bustijd berekeningen kwamen we daar pas rond 2 uur 's nachts aan. In Cuenca hebben we de ultieme toerist uitgehangen. We dachten we vallen toch al op, laten we het dan ook goed doen. Dus we hadden een busticket gekocht voor een city tour (zo'n open bus waar iedereen met zijn camera klaar zit om overal foto's van te maken en zich lekker dik heeft ingesmeerd met zonnebrand). Het bleek eigenlijk best leuk te zijn, vooral omdat we het allemaal niet te serieus namen en de slappe lach kregen.
Na deze tour besloten we naar een foto winkel te gaan waar je hele foute foto's kan laten maken. Op de etalage zagen we wat voorbeeldjes waaronder een gefotoshopte baby in een krib midden in een mega groen grasveld. Wij kozen een wat meer exotische achtergrond (waterval) en waren erg gelukkig met het resultaat.
Zo trots als we waren lieten we de foto zien aan een Amerikaan uit ons hostel; Sasha. Hij kon niet meer stoppen met lachen en al snel raakten we aan de praat (vooral veel gelachen). Morgen gaan we met zijn allen in Lima lunchen!

Na Cuenca gingen we ons klaarmaken voor de oversteek naar Mancora, Peru. We waren lichtelijk nerveus door alle horror verhalen op internet, maar dat bleek niet nodig te zijn want de reis verliep vlekkeloos. In de rij van de douane kwamen we twee Amerikaanse broers tegen, typisch geval van game-verslaafden die door hun ouders naar Peru zijn gestuurd om wat van de wereld te zien. Ze waren niet op hun mondje gevallen en zeiden met hun super gebrekkige Spaans met dik Amerikaans accent dat iedereen achteraan in de rij moest gaan staan.
Aangekomen in Mancora (4:30 AM) werden we naar onze kamer geleid. Rond 12 uur namen we ons ontbijt waarna we wat rond liepen in het stadje en even op het strand gingen liggen. Mede door de hitte en oververmoeidheid hebben we in pure paniek Laila haar pinpas geblokkeerd omdat we er van overtuigd waren dat de ATM deze had ingeslikt (wat niet het geval bleek te zijn). Iemand heeft ons daarna op het hart gedrukt dat we maar eens een blog moeten startten hoe je NIET moet backpacken in Zuid-Amerika, gaan we misschien nog eens een keer doen.

De volgende dag gingen we naar Lobitos, een superklein surfdorpje, wat heerlijk bleek te zijn. Het is heel onbekend maar een vriend van ons kende een leuk hostel wat daar zat. Dat hostel bleek in het leger basis gebied te zitten, en toen onze tuktuk chauffeur vertelde dat het gevaarlijk was, waren we alles behalve gelukkig, maar het bleek zeker de moeite waard te zijn. We zijn uiteindelijk 4 dagen gebleven en hebben veel in de zon gelegen, armbandjes gemaakt, gesurft, gegeten, gezwommen en prachtige zonsondergangen bekeken. Juul is 's nachts nog een keer (waarschijnlijk) door een spin gebeten in haar lip. Het leek echt PRECIES alsof er een liter botox was ingespoten. Laila moest vooral heel hard lachen. Gelukkig was het de volgende ochtend alweer weg met dank aan calendula zalf.

Na het relaxen in Lobitos gingen we naar de hoofdstad, Lima! We kochten bustickets voor de 18(!) uur durende busreis, waar we rond half 3 's nachts van stoel moesten wisselen omdat er nog maar één luxe stoel beschikbaar was.
Heerlijk uitgerust kwamen we aan in Lima waarna we een taxi namen naar Gaston zijn huis (een vriend van Juul haar vader bij wie we mogen slapen)

Helaas zette de taxi ons te vroeg af (en ging er verdacht snel vandoor nadat we onze backpacks hadden) waardoor Gaston ons moest ophalen. We maakte kennis en hij was super aardig en gastvrij.

Hij leidde ons rond in het huis en gaf ons super veel informatie over de stad. In de middag hebben we het best klaargemaakte eten ooit(!!!) gegeten samen met Gaston en een vriend van hem. We aten heerlijke visgerechten waaronder ceviche, een typisch gerecht van hier.
De volgende dag hebben we veel kerken en musea bezocht en na de zoveelste tour in een kerk kregen we de slappe lach omdat het allemaal erg veel op elkaar leek (en omdat er een Peruaanse versie van het laatste avondmaal hing met allemaal Peruaanse pastoren en in plaats van brood typisch Peruaans eten, we stelden ons al voor dat Jezus cavia voor hem op tafel had staan) Terug gekomen in zijn appartement was zijn hele familie er die enorm aardig en open waren. We kregen allebei een kus op ons wang toen ze het appartement weer verlieten. Morgen gaan we mogelijk met zeeleeuwen zwemmen (en anders binnenkort) en dinsdag vliegen we naar Cusco!